Αντί μετεκλογικής εκτίμησης των αποτελεσμάτων

 

ΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

 

Όταν παρουσιάστηκε επίσημα η υποψηφιότητα του νέου «εκλεκτού» του ΣΥΝ Ηλιούπολης για τη θέση του δημάρχου πήγα κι εγώ στην εκδήλωση, παρά το γεγονός ότι στα πλαίσια της Συντονιστικής Επιτροπής της «Παρέμβασης Δημοτών Ηλιούπολης» είχα εκφράσει την έντονη διαφωνία μου με την διαδικασία με την οποία οι εκπρόσωποι του τοπικού ΣΥΝ προσπάθησαν να μας επιβάλουν τη «γραμμή» άνευ αντιρρήσεων εισπράττοντας την άρνηση της πλειοψηφίας του παραταξιακού οργάνου. Για την περίσταση είχα ετοιμάσει ένα χειρόγραφο κείμενο σε περίπτωση που θα επακολουθούσε συζήτηση με το κοινό. Πού τέτοια τύχη! Η ανασφάλεια των στελεχών του τοπικού ΣΥΝ για την επιλογή που έκαναν και την διαδικασία με την οποία πήγαν να την περάσουν σε μη κομματικά μέλη της παράταξης αλλά και σε μέλη του ΣΥΝ που διαφωνούσαν καλύφθηκε πίσω από την απαγόρευση κάθε διαλόγου ή ακόμη και διευκρινιστικών ερωτήσεων. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά ο φορέας της ανανεωτικής αριστεράς οπισθοδρόμησε σε παλιά γνωστά μονοπάτια. Το αποτέλεσμα ήταν να καταφέρει να ξαναπιάσει το 6,6% του 1994 και να εκλέξει ξανά 1 δημοτικό σύμβουλο όπως το 1994. Grand succès ! Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, σε οποιασδήποτε παράταξης της αριστεράς και να πήγαινα τη συγκέντρωση, πάλι τα ίδια θα συνέβαιναν. Πανηγυρικοί λόγοι, χειροκροτήματα, ζητωκραυγές (και συνθήματα όταν γίνεται η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση), αλλά διάλογος μηδέν. Οπότε όσα θα έλεγα στη συγκέντρωση του ΣΥΝ θα έλεγα και στις συγκεντρώσεις των άλλων παρατάξεων. Τελικά, 4 παρατάξεις της αριστεράς κατέβηκαν χώρια και ο απερχόμενος ΠΑΣΟΚικός δήμαρχος ξανάγινε δήμαρχος για 4η τετραετία. Ας χαιρόμαστε την αριστερά μας και τις πανέξυπνες πρωτοβουλίες περιχαράκωσης που παίρνουν οι ηγεσίες της. Θα τις ξαναδούμε αυτές τις ηγεσίες τον Οκτώβριο του 2006;

 

 

Τα αμαρτήματα της αυτοδιοικητικής αριστεράς στην Ηλιούπολη (και όχι μόνο).

 

  1. Ματαιοδοξία. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι λέξη συνώνυμη με την «αλαζονεία της εξουσίας», μια αλαζονεία που δεν σχετίζεται μόνο με τη θεσμοποιημένη εξουσία αλλά και με την αίσθηση εξουσίας που δίνει η κάλυψη πίσω από τη χάραξη μιας διαχωριστικής γραμμής του «εμείς» από το «εσείς», του «εμείς» εναντίον των «άλλων», των «διαφορετικών», των «ξένων». Ίσως, αυτή η ματαιοδοξία είναι το κυριότερο, δηλαδή το προπατορικό, αμάρτημα της αριστεράς, που μεγεθύνεται όταν εκδηλώνεται στο τοπικό επίπεδο, όταν συνδυάζεται με την έλλειψη ιδεολογικών και πολιτικών αντιθέσεων και προγραμματικών διαφορών, με την επικράτηση των προσωπικών αντιθέσεων. Όλα αυτά τα ζήσαμε στον ένα ή στον άλλο βαθμό σ΄ αυτή την πόλη 12 χρόνια τώρα.
  2. Ζήλια. Άλλο ένα χαρακτηριστικό μιας αριστεράς που τα απατηλά της οράματα ματαιώθηκαν, ανατράπηκαν, διαψεύστηκαν, μιας αριστεράς που άσκησε εν μέρει τοπική εξουσία χωρίς να αφήσει πίσω της ίχνη ορατά ώστε να τα βρουν και να εμπνευστούν νεώτερες γενιές σον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Πόσοι είναι οι νέοι άνθρωποι σ’ αυτές εδώ τις αίθουσες που συγκεντρωνόμαστε και συζητάμε – αν υποτίθεται ότι διαλεγόμαστε – με όρεξη και μεράκι για δράση, δημιουργία και θέληση για την ανάδειξη ενός νέου προτύπου ζωής; Πώς, άλλωστε, να γίνει διαφορετικά όταν το 1990 δονούσε τις καρδιές των δεκάδων χιλιάδων μαθητών και φοιτητών το τραγούδι-σύνθημα «φοβάμαι για όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα» και σήμερα όλοι έχουμε την αίσθηση ότι τα χειρότερα έχουν ήδη έλθει. Πίσω από τις κουΐντες παίζονται πολλά στο τοπικό δημοτικό επίπεδο – ακόμη και στο λεγόμενο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς. Έτσι, λοιπόν, η ζήλια για αυτούς που κατέχουν την μικρο-εξουσία οδηγεί στο τρίτο αμάρτημα.
  3. Πλεονεξία. Η επιδίωξη της μικρο-εξουσίας με κάθε τίμημα, ακόμα και αν αυτό στοιχίσει πολιτικές φιλίες, ιδεολογικές συμπάθειες και αναφορές. Αυτή με τη σειρά της οδηγεί στο τέταρτο αμάρτημα.
  4. Λαγνεία. Είναι η ακατάσχετη επιθυμία για κάθε τι που συμβολίζει αυτή τη μικρο-εξουσία με πιο φανερές εκδοχές της την έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο ή στη Δημοτική Επιχείρηση. Όλα αυτά δεν οδηγούν με τη σειρά τους στην απληστία για κάθε τι το υλικό, το άμεσο, το χειροπιαστό, στην περίπτωσή μας, δηλαδή, στην ψηφοθηρία; Δεν οδηγούν στην εγκατάλειψη της προσπάθειας για την ανύψωση του πνευματικού επιπέδου των «μαζών», που τόσο λοιδωρούνται όταν ψηφίζουν με «ταπεινά κριτήρια» για μια θεσούλα στο δημόσιο, για μια θεσούλα εργασίας εν γένει; Αυτή η εγκατάλειψη δεν οδηγεί στην ακύρωση κάθε συλλογικής απόπειρας αναζήτησης θεωρητικών δρόμων, πολιτικών προγραμματικών λύσεων, στα άμεσα και στα διαχρονικά προβλήματα; Στο φινάλε δεν μας οδηγούν ξανά στην αρχή από όπου ξεκινήσαμε γι’  αλλού κι αλλού η ζωή μας πήγε γιατί δεν μπορέσαμε να την κουμαντάρουμε; Δεν φέρνουν οργή κατά παντός, εναντίον όποιου ταράζει τη μακαριότητα της εφησυχασμένης μικρής μας πόλης; Δεν μας οδηγεί στο «εμείς» εναντίον των «άλλων»;

 

Ελπίζω όλα αυτά να μην αφορούν το παρουσιαζόμενο σήμερα σχήμα. Ελπίζω όλα αυτά να αποτελούν απλώς ένα παλιό παρελθόν ή, όπως λέμε στην κινηματογραφική αργκό «τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά». Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, η κοινωνία είναι ιστορικός σχηματισμός και δεν προκύπτει από παρθενογένεση. Κάθε σχήμα κουβαλάει πάνω του όλα αυτά τα αρνητικά ως κληρονομικά χαρακτηριστικά. Μένει να μας αποδείξουν ότι μπορούν να τα αντισταθμίσουν με την άμεση δημοκρατία, με την οικολογική δράση, με την ευαισθησία για τα προβλήματα των εργαζομένων, των νέων, των γυναικών, των μεταναστών, των ηλικιωμένων, των αποκλεισμένων, των προσφύγων. Μόνο που για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει αυτές οι κοινωνικές τάξεις και ομάδες να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους και να αποτελέσουν τα πραγματικά κοινωνικά κινήματα – δύναμη κάθε αλλαγής στην κοινωνία που ζούμε.