|
|
8 Μαρτίου, Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας!
Στην Ελλάδα όμως η Δημοκρατία είναι
φύλου αρσενικού.
«Σήμερα 8 Μαρτίου, Διεθνής Ημέρα της
Γυναίκας δεν εορτάζομεν, ούτε δεχόμεθα επισκέψεις»!
Εν έτει 1980, με αυτό τον πρωτότυπο τρόπο, τέσσερις φεμινιστικές
οργανώσεις (Αυτόνομη Κίνηση Γυναικών, Ομάδα Γυναικών Αμπελοκήπων, Ομάδες
Γυναικών Φιλοσοφικής και Γυναικεία Ομάδα Κοκκινιάς) δήλωναν με χιούμορ, ότι δεν
έχουν κανένα λόγο να εορτάζουν στις 8
του Μάρτη.
Εχουν περάσει 50 χρόνια, από τότε
που με νόμο (Ν 2159/1952) «έχουν ρυθμιστεί» τα πλήρη πολιτικά δικαιώματα των
γυναικών (του άλλου μισού φεγγαριού) με τους ίδιους όρους που ισχύουν για τους
άνδρες. Από το 1952 λοιπόν και οι γυναίκες μπορούν να ψηφίζουν και να
ψηφίζονται ισότιμα με τους άνδρες.
Από τότε λοιπόν τουλάχιστον θεωρητικά και οι γυναίκες είχαν τη
δυνατότητα να «καταλαμβάνουν» ισότιμα θέσεις στην εξουσία. Όμως όπως όλοι γνωρίζουν αυτό δεν συμβαίνει ακόμα και με τις ενέσεις της «ποσόστωσης» (του 35%
υποχρεωτικής συμμετοχής) των γυναικών στα ψηφοδέλτια, αρχής γενομένης στις
δημοτικές εκλογές του 2002 .
Όταν γραφόταν το παρόν κείμενο, τα
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έδωσαν την είδηση της καταγγελίας τριών οργανώσεων
(Ομάδα Γυναικών Θεσσαλονίκης, Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας, Αδέσμευτη Κίνηση
Γυναικών) για το σεξιστικό φορολογικό νόμο που ισχύει.
Οι ως άνω οργανώσεις διαμαρτύρονται
γιατί το υπουργείο Οικονομικών καταστρατηγώντας το Σύνταγμα και την αρχή της
ισότητας των δυο φύλων, ακόμα και στην υποβολή της φορολογικής δήλωσης «ως
υπόχρεος, αναφέρεται ο σύζυγος, ενώ η παντρεμένη γυναίκα αναφέρεται ως «σύζυγος
του υπόχρεου» και απλά στο τέλος υπογράφει.
Αγνοεί φαίνεται το Υπουργείο ότι σύμφωνα με το οικογενειακό δίκαιο η
ανδρική αρχηγία έχει καταργηθεί και οι σύζυγοι φέρουν από κοινού τα κοινωνικά
βάρη του γάμου.
Είναι φανερό λοιπόν ότι από το
σωτήριο έτος 1952 (που κατοχυρώθηκε και η ψήφος των γυναικών) πολλά έχουν
«αλλάξει» αλλά δυστυχώς έχουν μείνει
σχεδόν τα ίδια!
Δικαίως λοιπόν οι οργανώσεις αυτές
διαμαρτύρονται και δεν δέχόνται το ρόλο της «άβουλης» συζύγου, κατηγορώντας το
Υπουργείο ότι θεωρεί τις γυναίκες ότι δεν γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση. Ακόμα
και η επιταγή του επιστρεφόμενου φόρου που ενδεχομένως προκύπτει από την
εκκαθάριση, εκδίδεται στο όνομα του συζύγου, έστω και αν τα χρήματα προέρχονται
εξ’ ολοκλήρου από κρατήσεις στα εισοδήματα της συζύγου!
Να γιατί, ακόμα και το 2003, οι φεμινιστικές
οργανώσεις να διαμαρτύρονται για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι πολίτες –
γυναίκες και υποστηρίξουν ότι η Δημοκρατία
είναι φύλου αρσενικού, αφού είναι φανερό πώς «η τυπική ισότητα των φύλων
δεν μετουσιώθηκε, ούτε και στοιχειωδώς σε ισοκατανομή της πολιτικής εξουσίας
μεταξύ φορέων διαφορετικού φύλου» όπως γράφει (Μάρω Παντελίδου – Μαλούτα Το
φύλο της Δημοκρατίας 2002 Εκδόσεις Σαβάλλα).
Η θέση της γυναίκας – πολίτη στο
σύστημα εξουσίας είναι γνωστή. Η εικόνα
της πολιτικής εξουσίας παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανδροκρατική, οι δε γυναίκες
συνεχίζουν να συμμετέχουν στο πολιτικό παιχνίδι ως «πολίτες» μια άλλης υποδεέστερης
κοινωνικής κατηγορίας. Τα ποσοστά των
εκλεγμένων γυναικών στην Βουλή και προσφάτως στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι
γνωστά. Κατέχουμε την τελευταία θέση
στην Ευρώπη, παρά την υποχρεωτική ύπαρξη του 35%, των υποψηφίων στις τελευταίας
δημοτικές εκλογές.
Η
κ. Μ. Παντελίδου – Μαλούτα στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο της «ΤΟ ΦΥΛΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, η ιδιότητα του
πολίτη και έμφυλα υποκείμενα» Εκδόσεις Σαββάλα 2002) διερωτάται : (σελ.83)
«Μήπως το αίτημα (σ.σ. του 35%) εξυπηρετεί κυρίως τον εκσυγχρονισμό της ανισότητας;
Μήπως δηλαδή θεσμοθετώντας τη μειωμένη
παρουσία των γυναικών στο πολιτικό προσκήνιο, παράλληλα τη νομιμοποιεί; Άρα μήπως τελικώς εξαγνίσει τον
ανδροκεντρισμό μιας πολιτικής εξουσίας στην οποία μετά από διαπραγμάτευση
συμμετέχουν περισσότερες γυναίκες»
Η συγγραφέας ήρθε να ταράξει τα «ήρεμα νερά» του κατ’
άλλους «γυναικείου» κατ’ άλλους «φεμινιστικού» κινήματος με τα θαρραλέα
θεωρητικά πολιτικά της συμπεράσματα.
Πως δηλαδή στην πράξη η εφαρμογή των δικαιωμάτων του «πολίτη – γυναίκα» είναι ακόμα υποβαθμισμένη.
Η κ. Μάρω
Παντελίδου – Μαλούτα (αναπληρώτρια καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα
Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου
Αθήνας) καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αξίες όπως η ισότητα, η ελευθερία και η
αυτοπραγμάτωση, αξίες σύμφυτες με την έννοια της δημοκρατίας, για να μπορέσουν
να υλοποιηθούν ως προς το σύστημα σχέσεων των φύλων, προϋποθέτουν την κατάργηση
του φύλου. Κατάργηση του φύλου, προφανώς, δεν σημαίνει παρά κατάργηση των
κοινωνικών συμφραζομένων που το συγκροτούν, ώστε το φύλο να μην είναι τίποτα
περισσότερο από τον τρόπο (έναν από τους πολλούς) με τον οποίο τα υποκείμενα
βιώνουν το σώμα τους.
«Για να είναι ουσιαστική η ιδιότητα του πολίτη» σημειώνει, «πρέπει να
ενισχυθεί ο οικουμενικός χαρακτήρας της και όχι να θεσμοθετηθεί περαιτέρω η υπάρχουσα
έμφυλη διάστασή της, που βασίζεται στην ουσιοκρατική δόμηση των ταυτοτήτων
φύλου, οι οποίες έτσι είναι εξ ορισμού
αντιφατικές προς τη δημοκρατία. (...)
Η συγγραφέας υποστηρίζει, ότι στη σημερινή συγκυρία,
φεμινιστικό είναι ένα αίτημα ή μια πολιτική, όταν στοχεύει στην κατάργηση
προτύπων φύλου, δηλαδή του κοινωνικού φύλου και όχι απλώς όταν εξυπηρετεί τα
συμφέροντα ορισμένης κατηγορίας των γυναικών.
Συνεπώς, σημειώνει η συγγραφέας ότι «σημαντικό βήμα
για τη διαμόρφωση μιας δημοκρατικής ιδιότητας του πολίτη για όλους και όλες θα
είναι όχι η θεσμοθέτηση και η νομιμοποίηση του φύλου ως παράγόντα
διαφοροποίησης, όχι η εναγωγή ως στοιχείο της ιδιότητας του πολίτη...... αλλά η
κατάργηση του φύλου .... που προϋποθέτει τη θεσμοθέτηση αντισεξιστικών πολιτικών
σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς της κοινωνικής ζωής, αλλά και ένα σχετικό
δυναμικό κίνημα, που θα τη διεκδικήσει»
Ο υπογράφων το
κείμενο αυτό δε έχει ξαναασχοληθεί ιδιαιτέρως με το θέμα αυτό. Διαβάζοντας όμως από τις απόψεις ης κ. Μάρω
Παντελίδου – Μαλούτα προσέγγισα το θέμα με κριτήρια αναγνώστη μήπως ανοίξει
επιτέλους και στην πόλη μας η συζήτηση για το αίτημα της ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ , στα
κέντρα λήψεως αποφάσεων (τοπικά και κεντρικά) από πολίτες, γυναίκες και άνδρες!
ΚΙΝΗΣΗ
ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ
Β.Ζαφειράκης
e-mail : vzafeir@mail.ntua.gr